شگفتا!وقتی که بود نمی دیدم  ،وقتی می خواند نمی شنیدم.

وقتی دیدم که نبود،وقتی شنیدم که نخواند. 

چه غم انگیز است که وقتی چشمه ای سرد و زلال دربرابرت می جوشد ومی خواند و می نالد توتشنه آتش باشی نه آب.

بعد چشمه که خشکید ، چشمه که از آن آتش که توتشنه آن بودی بخارشد وبه هوا رفت و آتش کویر راتاخت و درهم گداخت واز زمین آتش رویید و ازآسمان بارید.توتشنه آب گردی نه آتش.

و بعد عمری گداختن از غم نبودن کسی که تا بود از غم نبودن تو می گداخت.  

درادامه مطلب مقاله ای کوتاه از دکتر شریعتی 

جامعه شناسان بخوانند